BARANOWSKI BRUNON, działacz opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
BRUNON BARANOWSKI (ur. 4 IV 1953 Smażyno koło Wejherowa), działacz opozycji demokratycznej. Syn Brunona i Marii z domu Damps. Po ukończeniu szkoły podstawowej, od 1974 zatrudniony był w Stoczni Gdańskiej. Rozpoczynał pracę jako spawacz/monter na Wydziale K–2 (kadłubowym), potem został mistrzem na Wydziale K–3 (też kadłubowym). W Sierpniu ’80 uczestniczył w strajku na terenie zakładu, pilnował bramy i instalacji gazowych. Od września 1980 włączył się w organizację stoczniowych struktur NSZZ Solidarność, był delegatem Komisji Wydziałowej K–2 do Komisji Zakładowej, pełnił też funkcję społecznego inspektora bhp na Wydziale K–2.
Po wprowadzeniu stanu wojennego, od 13 do 16 XII 1981 uczestniczył w strajku protestacyjnym w Stoczni Gdańskiej, był członkiem straży strajkowej i tzw. rezerwowym do komitetu strajkowego. 10 II 1982 zatrzymany został przez Służbę Bezpieczeństwa i osadzony w Areszcie Śledczym w Gdańsku. 8 V 1982 Prokuratura Rejonowa w Gdańsku umorzyła prowadzone przeciw niemu śledztwo. Dzień wcześniej, 7 V 1982, został zwolniony z aresztu i przewieziony do ośrodka internowania w Iławie, następnie w Kwidzynie. 21 VIII 1982 wyszedł na wolność. Wrócił do pracy w Stoczni Gdańskiej, gdzie 11–12 X 1982 współorganizował strajk protestacyjny po decyzji Sejmu PRL o prawnej delegalizacji NSZZ „Solidarność”. Przez Służbę Bezpieczeństwa w Gdańsku był postrzegany jako jeden z potencjalnych liderów podziemnych stoczniowych struktur solidarnościowych, został prewencyjnie wpisany na listę osób, które ze względu na tzw. bezpieczeństwo państwa należy umieścić w jednostkach wojskowych. Od 4 XI 1982 do 4 II 1983 przebywał w wojskowym obozie internowania, bez przysięgi wojskowej i broni, na Kępie Panieńskiej pod Chełmnem nad Wisłą.
Po wyjściu z wojska włączył się w prace podziemnej Tajnej Komisji Zakładowej „Solidarności” w Stoczni Gdańskiej, m.in. kolportował ulotki i pismo „Rozwaga i Solidarność”. Od 1984 działał także w Należał do Bractwie Oblatów św. Brygidy w Gdańsku. Był jego jednym z liderów w Stoczni Gdańskiej, uczestniczył w spotkaniach formacyjnych, pomocowych dla rodzin osób represjonowanych, brał udział w organizacji i przebiegu odbywających się we wrześniu Pielgrzymek Ludzi Pracy do Częstochowy, w ramach akcji trzeźwościowych, do których przyłączało się bractwo, pełnił dyżury pod sklepami z artykułami alkoholowymi z hasłami o treści m.in. Polaku nie pij wódki w sierpniu!
W maju i sierpniu 1988 był uczestnikiem strajków w Stoczni Gdańskiej ( strajki w Stoczni Gdańskiej w 1988). Podczas pierwszego protestu, który spontanicznie wywołali młodzi stoczniowcy na czele z Janem Staneckim, m.in. z Alojzym Szablewskim włączył się w jego prowadzenie, uczestniczył w rozmowach z dyrekcją zakładu. Miał się nie ujawniać na wypadek potrzeby funkcjonowania zastępczej struktury, dlatego nie przedstawił się z imienia i nazwiska dyrektorowi i został wyproszony z gabinetu. W trakcie strajku, zgodnie z przyjętym założeniem, pozostawał jego anonimowym uczestnikiem, choć brał udział w spotkaniach stoczniowego komitetu strajkowego, pełnił funkcję doradczą itp., w razie aresztowania pierwszego składu Komitetu Strajkowego miał być nowym szefem tego Komitetu.
Od kwietnia 1989 członek Komitetu Zakładowego oraz Prezydium Komisji Międzyzakładowej „Solidarności” w Stoczni Gdańskiej; od 1994 delegat na kolejne Wojewódzkie Zjazdy Regionu Gdańsk. W 2007 ukończył Liceum Ogólnokształcące Lingwista w Gdańsku.
Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001), odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).
Bibliografia:
Relacja Brunona Baranowskiego (2008).
Archiwum Stoczni Gdańskiej S.A., akta osobowe.
Giełżyński Wojciech, Maj 88. Anatomia strajku, Warszawa 1988.
Kazański Arkadiusz, Baranowski Brunon, https://encysol.pl/es/encyklopedia/biogramy/15003,Baranowski-Brunon.html?search=4981383919.
Tabako Tomasz, Strajk’88, Warszawa 1992.
